Twee weken Holland. Paul Verlaine (18)
De hele middag bracht ik door eerst om te spelen met mejuffer Renée, voortaan mijn grote vriendin, hoewel ik gewoonlijk nogal koud blijf tegenover kinderen, maar dit is zo lief dat het als het ware het strelen en de speelsheid, die in alle brave mensen woont, tot uiting dwingt. Daarna bezochten we het zeer wonderlijk verblijf van de kunstenaar.
Het is een Engels landhuis met de balken buiten zichtbaar en geschilderd in een mat rood, dat uitermate goed en zuiver uitkomt op het korrelig wit van de muren. Hoe mooi ! op zijn Engels ook, want niet regelmatig geometrisch. Ge komt binnen langs een niet centrale deur. Rechts een lief terras vol bloemen, links een heel blote muur. Achteraan, op het einde van de eetzaal, blik tot aan de einder, met toegang tot de tuin, die omgeven wordt door weiden, waarover ik niets kan zeggen bij dit dreigend novemberweer - o de bomen langs het kanaal ! Zwarte geraamten, die somber zingen, zoals de olijke meneer van de vorige avond het hun had kunnen voordoen ! Gedaan de weelderige goud-zwarte stoet met niet omfloerste lampen. Dit is een rouwdienst in het zwart, een beruchte rouwdienst, die het voor meer dan drie maanden heeft met zijn gepsalmodieerde lijkzang ! ...
Reeds in de voorkamer wordt men gewaar niet met een burger te doen te hebben. Alles in de meubilering van deze plaats is origineel, zelfs een kaartenhouder, verduveld, intrigeerde me fel; en toch maar een stukje bamboe met kerfjes in. De houten trap met haar zwart en rode leuning voert ons naar andere kamers - waar ik niet binnengetreden ben.
Ik heb voldoende de mooie eetzaal beschreven, evenals het sijsje dat we reeds zagen en hoorden in dit boek.
Het salon, wonder van goede smaak, wat zeggen wil met weinig orde, maar beter. Van overvloed goed, want aan de muren is niets meer vrij, alles bezet met prachtige oude Japanse porseleinen vazen, witte, rood en goud, etsen van Oetamaro, bronzen beelden, Oosters lakwerk. Zonder de kostbare tapijten te vergeten. In dit salon, waar ik sedert mijn aankomst zoveel sigaren heb gerookt, na de koffie de nationale schiedam én de curaçao dronk, die ginds niet de versuikerde smeerlapperij is, die men onder de beroemde naam in Parijs gewoonlijk drinkt ; waar ik met mijn vriendinnetje Renée haar prachtige blauwe, rode en gele Japanse albums heb doorbladerd, vol beelden van steden en landschappen, hun grinnikende en gratievolle personages - in dit salon, zeg ik - dat Edgar Poe zeer vlug had willen ruilen voor dat andere koude Cottage Landor (gril van dandyisme), in dit salon is elke verveling uitgesloten. Zorgen, verdriet, morele ziekte of lichamelijke zouden hier verzoet worden en de meest verstokte mensenhater zou er zijn begrafenislatijn bij verliezen !
Kortom, een juweel van een artiestenhuis, heerlijk gelegen, heerlijk bemeubeld.
Maar de tijd vliedt. Ik moet naar Leiden om er te lezen. Een universitair centrum. Een beetje Latijn zou niet misstaan. Maar liever niet, aftands. Laten we het dan maar op zijn geleerds doen. En in mijn boeken stip ik andere bladzijden aan, en daar blijkt dat een lokaal professor gezegd heeft niet te begrijpen waarom men een boef van mijn allooi welwillend zou ontvangen, koos ik uit mijn prozawerk een stuk, waarin dit woord voorkomt, om het met vrucht naar het hoofd van die kerel te kunnen gooien, mocht hij aanwezig zijn, naar zijn ... rug in tegengesteld geval.
Ik putte een beetje overal uit mijn gedichten. Ik waagde er zelfs een aantal stukken op, hier leesbaar uit Parallèlement. Ik nam me voor nog in meer bijzonderheden te treden dan in Den Haag over technische kwesties, vrije versvorm, dekadenten, symbolisten, romans, - voor mij allemaal nogal saai, daar ik weet dat al deze benamingen, nog meer dan klassieken en romantici in 1830 - dagen van geloof ! louter bedrog zijn, daarenboven verpakt in onverzoenlijke kinderpraat.