FRANS LEREN (7)

Kunst is een futiliteit en handel is heel erg nuttig, dat zijn banale opvattingen geworden in deze wereld. Veel mensen waarderen een lap stof enkel om zijn lengte, een voorwerp om zijn gewicht en een kleur om zijn helderheid, en schenken aan een baal katoen meer lof dan aan alle mogelijke tragedies bij elkaar ; zij zouden net als Malebranche, kijkend naar Athalie, zeggen : “En wat bewijst dat ?” Zij zien in de kunst eigenlijk alleen maar een tijdverdrijf voor na het eten, een hobby die wat opvrolijkt, een spel dat voor afleiding

N'ayant pas l'intention de donner ici une biographie détaillée du marquis de Sade, je renvoie les lecteurs aux ouvrages qui peuvent faire autorité : ceux de M. Paul Ginisty, du docteur Eugen Duehren, du docteur Cabanès, du docteur Jacobus X, de M Henri d'Halméras , etc. La biographie complète du marquis de Sade n'a pas encore été écrite. Le temps, sans doute, n'est pas éloigné où, tous les matériaux ayant été rassemblés, il sera possible d'éclaircir les points encore mystérieux de l'existence d'un

Het lijkt wel of ik aan het einde van de wereld zit ; ik zit hier wat zwak te schrijven, in een onvermijdelijke triestheid van iets dat gaat komen. Ik ben zo bang als een kind in dit trieste, half donkere land vol stilte, waar de roerige hemel een gevoel van ongemak geeft. En ik heb ook dat instinctieve wantrouwen dat in je opkomt als je in het buitenland bent. Waarom moet ik dat zeggen ? Omdat ik sinds ik vierentwintig uur geleden ben vertrokken, nu al het verwoestende verlangen heb om Frans te horen praten.

Als ik “ jij ” tegen u zou zeggen, wat zou men dan wel niet van mij denken ? Men zou zeggen : “ Die daar, die daar zo mooi hoog zit, in de wolken, met zijn albatrosvleugels die eerder op die van kraaien lijken ... ” Als ik “u” tegen je zou zeggen, dan zou je nog killer in je laatste aarde worden en je zou mijn naam roepen : Léo ! Kom, laten we naar de hoeren gaan kijken op de Boulevard Edgar Quinet, dat is niet ver bij mijn huis vandaan, twee stappen, laten we zelfs naar de “ Monocle ” gaan, naar die club, waar

Het weerzien met zijn vrienden, het gedag zeggen en de aanloop van de jeugd rond Désiré, alle gebeurtenissen rondom zijn aankomst en het vertellen van zijn pech aan de wagen waardoor hij te laat was aangekomen namen zoveel tijd in beslag dat de kudde erfgenamen met hun groeiende groep vrienden en kennissen met aanhang op het plein aankwam bij het uitgaan van de mis.
Het toeval dat zich altijd alles mag veroorloven zorgde ervoor dat Désiré Ursule onder de boog van de kerkdeur zag uitkomen toen hij daar net langskwam en hij stond perplex van haar schoonheid.
Dit gebaar van de jonge advocaat maakte dat ook zijn familieleden hun passen